|
بیماری آنفلوانزا
آنفلوانزا بیماری ویروسی حاد دستگاه تنفسی است که با تب سردرد درد
عضلانی عرق آبریزش بینی گلودرد و سرفه تظاهر می کند . سرفه اغلب شدید
و برای مدتی ادامه می یابد ولی سایر نشانه های بیماری بعد از 2 تا 7
روز خود به خود بهبودی پیدا می کند. شناسایی بیماری معمولا براساس
مشخصات اپیدمیولوژیک آن صورت گرفته و موارد تک گیر آن را فقط با کمک
روش های آزمایشگاهی می توان تشخیص داد . آنفلوانزا در افراد مختلف ممکن
است از سایر بیماریهای ویروسی دستگاه تنفس قابل تشخیص نباشد . اشکال
بالینی بیماری متفاوت بوده و ممکن است نشانه هایی مثل سرماخوردگی
برونشیت پنومونی ویروسی و بیماریهای حاد غیر قابل افتراق دستگاه تنفسی
را نشان دهد . اختلالات دستگاه گوارش ( تهوع و استفراغ و اسهال ) نیز
بروز می کند ولی در کودکان ممکن است همراه با نشانه های ریوی باشد در
همه گیری آنفلوانزا با سوش های ویروسی (
A(H1N1و
B
در حدود 25 درصد کودکان در مدرسه ها مبتلا به عوارض گوارشی گشته اند.
اپیدمیولوژی
اهمیت آنفلوانزا در سرعت انتشار همه گیریها وسعت و تعداد مبتلایان و
شدت عوارض آن به خصوص ذات الریه ویروسی و باکتریایی می باشد در همه
گیرهای بزرگ شکل شدید یا کشنده بیماری بیشتر نزد سالمندان و افرادی که
به دلیل عوارض مزمن قلبی ریوی کلیوی بیماریهای متابولیک کم خونی و یا
نارسایی ایمنی ناتوان شده اند مشاهده می شود.
آنفلوانزا به شکل جهانگیر همه گیریهای وسیع کوچک منطقه ای و تک گیر
شایع می گردد. در 100 سال گذشته جهانگیریهای بیماری در سال 1918 و 1957
و 1968 اتفاق افتاده است . میزان حمله در همه گیریهای که در اجتماعات
بزرگ اتفاق می افتد معمولا بین 10 تا 20 درصد است در حالی که
دراجتماعات بسته مثل مدرسه های شبانه روزی و یا خانه سالمندان به 50
درصد و بیشتر می رسد همه گیریها در مناطق متعدل بیشتر در زمستان و در
نواحی گرمسیر بیشتر در ماههای بارانی سال اتفاق می افتد ولی این روند
فصبی بروز همه گیریها همواره ثابت نبوده و ممکن است موارد تک گیر و یا
همه گیر بیماری در هر مکانی بدون ارتباط با فصل اتفاق افتد . نوترکیبی
ویروسی بین سروتیپ های مختلف ویروس
A
خوک و انسان پرندگان وحشی و اهلی ارک و بوقلمون گزارش داده شده است.
ویروسهای آنفلوانزایی که جهانگیریهای سالهای 1918 و 1957 و 1968 را به
وجود آورده بودند . دارای ژنهای بسیار نزدیک به ژن ویروس آنفلوانزای
پرندگان بوده اند
 |
