ديابت نا علاج ولي قابل کنترل
پروفسور محمد حسین سلطان زاده
استاددانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی
طی دوره بالینی عفونی از میوکلینیک آمریکا
www.professorsoltanzadeh.com
ديابت يکي از بيماري هاي مهم متابوليک تلقي مي گردد که با علايمي
شامل اختلال در متابوليسم قندها ، چربي ها و پروتئين ها همراه بوده
و به صورت بالا بودن قند خون يا عدم پاسخ بافت ها به انسولين خود
را نشان مي دهد.
از جمله عوارض دراز مدت ديابت مي توان به آسيب شبکيه چشم که به
نابينايي مطلق دو درصد بيماران طي مدت 15 سال و اختلال جدي بينايي
در ده درصد بيماران مي انجامد ، نارسايي کليه که مرگ 10 الي 20
درصد بيماران ديابتي را در پي دارد ، بيماري هاي قلبي و سکته قلبي
که موجب مرگ 50 درصد بيماران ديابتي مي شود و وسکولوپاتي و نيز
نوروپاتي ها که به قطع پاي بسياري از بيماران ديابتي منجر مي گردد
اشاره نمود. در کنار عوارض کوتاه مدت و در نظر داشتن اين حقيقت که
در اکثر موارد، بيماري ديابت چند سال قبل از بروز علائم شروع مي
شود و در زمان تشخيص بيماري ، روند ايجاد عوارض از قبل شروع شده
است ، مجموعاً تصوير هراس انگيزي از اين بيماري ايجاد مي نمايد.
هر چند در حال حاضر بيماري ديابت در همه جاي دنيا به عنوان يک معضل
مطرح مي شود ، اما در کشور ما اين بيماري ناشي از عواملي است که
اتفاقاً قابل کنترل و جبران است ، بي اطلاعي و تاخير در شناسايي
عوامل خطر مثل چاقي و تغذيه نامناسب،نبود تحرک و مصرف دخانيات در
کنار استرس و اضطراب سبب شده آمار اين بيماري در ايران رشد صعودي
داشته باشد.
سرعت پيشرفت ديابت در خاورميانه و از جمله در کشور ما ، بيشتر از
ميانگين جهاني عنوان مي شود. کارشناسان اقدامات انجام شده در ايران
به منظور مهار روند گسترش بيماري ديابت را خوب ارزيابي مي کنند،
اما با وجود تمام اقدامات صورت گرفته بر اساس بررسي ها ميزان رشد
بيماري ديابت در کشور روند صعودي داشته است.
در آمار سال 1985 تعداد مبتلايان به ديابت حدود 30 ميليون نفر
اعلام و سازمان جهاني بهداشت در سال 1991 از يک اپيدمي آشکار ديابت
در ميان بزرگسالان در جهان خبر داده بود و آمار کنوني ، صحت اين
موضوع را اثبات مي کند.
