آزمون های عملکرد
ريه در آسم
خلاصه
آسم يکی از شايع
ترين و متلون ترين بيماری هاست . شيوع اين بيماری از کشوری به کشور ديگر
صنعتی بيشتر از غير صنعتی و حتی در مناطق مختلف يک کشور متفاوت و در
ايران ميزان شيوع آن حد واسط بين کشورهای پيشرفته و غير پيشرفته است . با
توجه به تلون تظاهرات بيماری ، استناد برای تشخيص و درمان بر اساس علايم
بالينی، دارای حساسيت و اختصاصيت پائين است . لذا از تست های عملکرد ريه
در بيماران به طور فراوان استفاده می شود . اين تست ها عمدتا برای افتراق
آسم از آمفيزم و برونشيت مزمن در افراد مسن ، تعيين برگشت پذيری انسداد
راه هوايي ، تعيين ميزان حساسيت راه های هوایی در برابر عوامل محرک ،
تعيين شدت انسداد و بيماری ، جداکردن حالات مضاف مثل آسپرژيلوز آلرژيک و
ائوزيوفيلی ريه ، پيگيری بيماران از نظر پاسخ دهی به درمانو نهايتا در
درمان آسم شديد و استاتوس آسمی کاربرد دارند
با عنايت به اين که هرکدام از آزمون های شاخص خاصی از فيزيولوژی و
پاتوفيزيولوژی پيچيده دستگاه تنفسی و راه های هوايي را نشـــــان می دهد
و متاسفانه تست واحد برای نشان دادن همه اين مکانيسم های پيچيده
و حالت متلون
آسم در دسترس نيست ، لذا در تشخيص آسم و افتراق آن از حالات شبيه آسم ضمن
توجه دقيق به علايم بايد روش مرحلهای در تشخيص به کار برده شود . در
تعيين شدت بيماری و درجه بندی آسم و هم چنين پايش پاسخ به درمان استفاده
از علايم بالينی به علاوه روش های ساده مثل
PEF
و يا اسپيرومتری ساده FVC
و FEVI در اکثر بيماران
کافی است و حتی بيماران می توانند با اين دستگاه ها نقش درمان و پايش
خودی ايفا نمايند . ارزش
PEF
، اسپيرومتری خانگی در پايش ودرمان خودی بيماران آسمی کودک تحت سئوال
بوده و مشکل پذيرش بيماران با اين دستگاه ها نشانگر جايگزينی آنها با روش
های ديگر پايش درمان در آينده نزديک می باشد . در اين مقاله کاربردها و
محدوديت های آزمون های عملکرد ريه در بيماران آسمی و ارزش آنها مورد بحث
قرار می گيرد
|
